Ta gra jest piękna. Może nie jest to najlepsza gra wszechczasów, ale wciąga niesamowicie. Watch_Dogs ma swoje lepsze i gorsze strony, ale jest to gra w którą trzeba zagrać chociaż raz w życiu.
Szczerze mówiąc, jestem zaskoczony. Byłem nieco sceptycznie nastawiony do gry, mającej być symbolem nowej generacji. Po skończeniu pierwszego aktu i kawałka drugiego odnoszę wrażenie, że Ubisoft skleił kilka gier i dorzucił hakowanie. Już na gameplay’ach produkt przypominał mi Assassin’s Creeda przeniesionego do czasów współczesnych. To skojarzenie się potwierdziło. Mamy tu parkour (choć nieco osłabiony – bohater nie potrafi wspinać się po ścianach, za to bez problemu wskakuje na murki). Mamy wieże, na które możemy się wdrapać i zhakować, w celu odblokowania części mapy. Natomiast patrząc na poruszanie się, strzelanie i skradanie się, możemy zauważyć podobieństwo do nowszych odsłon Splinter Cell. Połączenie tych mechanik jest idealne. Tym bardziej, że do każdego miejsca można się dostać na kilka sposobów.
Możliwość wspinania się, połączona z hakowaniem daje duże pole do manewru. Przed wejściem do strzeżonego obiektu, zazwyczaj możemy połączyć się z jedną z kamer. Z niej możemy przełączyć się na kolejne, pooznaczać cele, znaleźć okazje do wysadzania/odwracania uwagi. A potem wrócić do postaci i wykonać cel. Naleciałości ze Splinter Cell działają bardzo dobrze, zarówno przy skradaniu jak i otwartym starciu. Druga opcja jednak potrafi stanowić wyzwanie – Aiden nie jest kuloodporny, żeby coś zdziałać trzeba korzystać z osłon. W każdym razie, po przyzwyczajeniu się do sterowania, mechanika gry działa bardzo płynnie, a nasz bohater może stać się sprawną maszyną do zabijania. Niektóre misje są bardzo spokojne, ale im dalej w las tym więcej scen rodem z filmów sensacyjnych. Towarzysząca temu historia nie jest może najwyższych lotów, ale potrafi nieźle wciągnąć.
System rozwoju postaci bazuje na klasycznych punktach doświadczenia. Za pewną zdobytą ilość dostajemy punkty rozwoju, które możemy przeznaczyć na perki. Jest kilka drzewek, takich jak „walka”, „pojazdy” i oczywiście „hakowanie”. W tym ostatnim znajdziemy najwięcej opcji. Dzięki nim możemy coraz bardziej wpływać na miasto – zamykać przed naszymi prześladowcami blokady drogowe, przeciążać transformatory energii, a nawet wysadzać rurociągi, mieszczące się pod ulicami. Możliwości przybywa, można je skutecznie wykorzystywać w misjach. Nieraz będziemy uciekać przed pościgiem. Nie minie dużo czasu, zanim gracz nauczy się wykorzystywać wszystkie bajery przeciwko ścigającym – hakowanie jest szybkie i intuicyjne. Jeśli ktoś bardzo chce się pobawić możliwościami, może wypróbować poboczne misje konwojowe. Trzeba zatrzymać przeciwnika zanim dojedzie do celu, jego dokładna trasa jest widoczna na mapie. Co gracz dalej zrobi, zależy od niego. Jest kilka rodzajów misji pobocznych, choć nie są one zbyt urozmaicone. Przypominają te z Assassin’s Creed. Ogólnie cała gra przypomina niestety serię o asasynach, jeśli chodzi o powtarzające się schematy. Podobne hakowanie kolejnej wieży przekaźnikowej, kolejna misja z przejechaniem z punktu A do B bez zwracania uwagi. Po jakimś czasie może się to znudzić. Kampania jest o tyle lepsza, że autorzy postarali się chociaż nieco bardziej urozmaicić misje. Choć też nie jest idealnie, ale fabularna otoczka to nadrabia. Aha, polubiliście tą ogromną ilość misji śledzenia z ostatniego Asasyna? Pocieszę was, tutaj jest ich mniej. Przynajmniej na razie, jestem dopiero w drugim akcie.
Niemniej jednak pomimo tego nieszczęsnego jeżdżenia na schematach, mechanika gry wciąga. Ta gra pewnie wkrótce się znudzi. Ale na razie jest piękna.